Zondag 12 november 2006:We moesten om 5:15 naar Jarno toe rennen (wij slapen hier boven), want we hoorden de verkeerde huil! Het was dus al te laat om een bakje aan te reiken, alles zat onder het braaksel. Dat was dus even hectiek in de vroege ochtend. Gelukkig was er een reserve set beddengoed én kunnen we gebruik maken van een wasmachine. Na dit gebeuren toch nog een poosje kunnen slapen. Vrijdag avond hadden we te horen gekregen dat we tóch naar de Efteling konden. Officieel is die vanaf eind oktober gesloten, maar vandaag zondag 12 november bleek Shell hem afgehuurd te hebben en mochten gasten van Villa Pardoes er ook in. Dat was dus een meevaller, we hadden er niet meer op gerekend. We hoefden alleen maar over te steken naar een soort van “geheime” ingang. Een vrijwilligster moest wel mee met een sleutel, maar we kwamen wel gelijk ter hoogte van de Python / Pegasus naar binnen. Die 2 attracties stappen we dus niet in, we begonnen met de olifantjes.
Toen we daar nèt uitkwamen, begon het al stevig te regenen. Gauw in de overdekte oldtimers gestapt. We kwamen ook nog “bekenden” tegen van toen we 2 jaar geleden op de sprookjes camping waren. Jarno speelde daar toen vaak met Arthon en die liep hier dus (via de Shell) ook hier. Wel heel apart. Het was wel een dag met pittige regen buien, zodat we wel genoodzaakt waren regencapes te kopen voor de boys om ze wat droog te houden.
Het Carnaval Festival blijft nog steeds de meest favoriete attractie voor hun. We mochten zelfs 2 rondjes (en als we gewild hadden nog wel 3 ook) blijven zitten, ondanks de drukte. Bij het volk van Laaf zijn we de eerste keer weer weggegaan, want daar moesten we anders een half uur staan. Voor rolstoel afhankelijke is daar géén aparte ingang. Maar ook bij Droomvlucht was het enorm. En zo loop je dus heel wat heen en weer op een dag. Fabian viel dus ook nog even in slaap in zijn buggy en heeft Pardijntje alleen aan de binnenkant van zijn ogen gezien.
Op het laatst van de dag toch nog in Volk van Laaf gekund. Rij was toen ietwat korter, maar het was inmiddels al knap vermoeiend voor Jarno, dat schuifelen tussen de poortjes en dan ook nog die wenteltrap op. Maar zijn wil blijft wel hoor. Om 17:15 stonden we weer bij het “geheime” poortje om over te steken naar Villa Pardoes. We moesten op een (voor ons) stil belletje drukken en na korte tijd kwam er een vrijwilligster om open te doen. We voelen ons enigszins V.I.P.’ers dan hoor! Eenmaal thuis zijn we spaghetti gaan maken en later hebben we ze fijn in bad gedaan. Jarno had nog wel een beetje last van zijn linker arm.