Zondag 31 december oudejaarsdag 2006: Wij waren, nadat we beiden om en om wel even bij Jarno waren geweest zo af en toe in de nacht, in de vroege ochtend weer vast inslaap gesukkeld. We werden dus ietwat laat wakker. De jongens waren al wel saampjes naar beneden gegaan en vermaakten zich wel. Aangezien we vanavond laat opblijven, vonden we het niet zo erg om la(a)t(er) uit bed te komen natuurlijk. En het tanken wij ook een beetje bij. Nódig! Vanmiddag kregen onverwachte aanloop van Sandra Raven met haar dochter Lisa. Ze waren nog maar net binnen en toen moesten we ons weer even met Jarno bemoeien, want…. hij kreeg alweer een bloedneus! Gelukkig was het nu sneller gestopt dan op tweede kerstdag. De jongens zijn op normale tijd in bed gelegd vanavond. Het is namelijk de bedoeling dat we de jongens even voor het spectaculaire tijdstip (00:00 uur) uit bed halen om samen met ons het nieuwe jaar te verwelkomen en met name om naar het vuurwerk te kijken. Van 20:00 tot 23:45 hebben we lekker knus en lui naar de tv gekeken, met wat te happen en te eten. Toen zijn we Jarno en Fabian gaan wakker maken. Nou ja … bij Fabian lukte dat wel na verloop van tijd, maar bij Jarno dus echt niet! Eventjes, heel eventjes, deed hij zijn ogen open (maar nog altijd niet ècht wakker) en toen we vroegen: blijf je liever liggen dan? Was zijn antwoord: ja. Dus hebben we onze pogingen opgegeven. Wel zijn we tussen 24 uur en 0:30 uur regelmatig bij hem gaan kijken, maar hij merkte echt helemaal niets van het spektakel buiten. We hebben dus met z’n drietjes geproost op het nieuwe, komende jaar. Natuurlijk toch ook wel weer zo momenten van “malende” gedachten, niet zo gek hè. Fabian genoot volop van het vuurwerk (vanachter de ramen) en ging om 1:00 weer terug in zijn bed. Wij lagen er voor 2:00 uur ook weer in hoor. Máár…. toen werd Jarno tegen 3:00 overstuur en dus huilend wakker! Wààrom we hem niet wakker hadden gemaakt om 24:00 uur?! Voor onze uitleg had hij weinig begrip. We hadden het langer moeten proberen en harder moeten praten zei hij. Nou ja zeg. Wij hadden echt gedacht er toch goed aan gedaan te hebben hem zijn zo nodige slaap te geven. Nu kregen we wel een naar gevoel, hij was zo verdrietig over het gemiste vuurwerk. Nadat hij wat gekalmeerd was en ook wij weer liepen, kreeg hij later nogmaals zo’n verdrietige bui. Het was dus een flink onderbroken nacht voor ons. We hopen heel hard dat hij er beter aan toe is bij de volgende jaarwisseling en dat we deze emotie aanval hier niet meer hoeven mee te maken. Mannetje, mannetje, we doen zo ons best voor hem, maar soms ervaart hij dat dan toch anders hè.