Donderdag 1 maart 2007: We sliepen op een 4 persoonskamer, bezet door drie kinderen en twee ouders. In de voornacht was Jarno knap onrustig. Werd ook niet duidelijk óf er iets was. Beetje vreemd warrig gedrag. Natuurlijk moest hij ook héél vaak plassen. Niet bevorderlijk dus voor zijn nachtrust. In de vroege ochtend is hij daardoor nog vást in slaap gevallen. Om ca. 7.45 uur werd hij wakker door het gerommel van die en gene op zaal . Jàmmer ! Aangezien de sonde er weer de maximale tijd inzat (6 weken) moest die nog verwisseld worden. Dit werd wederom een heel onprettige ervaring voor hem, maar óók voor de mensen om hem heen. Zijn verdriet is zó intens op dat moment. De verpleegkundige, Rianne, gaf hem spontaan een spaarpunt kado, zodat hij nú al de door hem uitgekozen voetballampjes mee kon nemen. Ook de port-a-cath werd gelijk afgekoppeld, dat liep dus een stuk makkelijker zonder die dubbele infuuspaal. En eigenlijk mochten we toen gelijk naar huis. Maar Jarno was nog zó van slag en had flink pijn in zijn keel door dat sondegebeuren en om dit proberen te verzachten kreeg hij van de zuster een Smarties ijsje aangeboden. We zijn nog maar even gebleven en verder gegaan met de legpuzzel die nog op tafel lag. Langzaamaan kalmeerde hij wat en nadat we alle “logeer” spullen hadden verzameld zijn we huiswaarts gegaan. De opvang voor Fabian voor tussen de middag werd verzorgd door Gordana. Coby en Jarno waren om ca. 12.30 uur thuis, na wel een tussenstop bij de Jumbo om eten te kopen voor vanavond. Namelijk van te voren (dinsdag) vergeten in te slaan/over na te denken ! Het koppie erbij houden valt niet altijd mee ! Eenmaal thuis vond Coby heel wat verjaardagspost. Dat had ze natuurlijk gisteren ook wel gemist hoor . Ook op de voicemail nog wat ingesproken felicitaties. Léuk. Om kwart over drie is Coby Fabian van school gaan halen. Ron voegde zich om kwart voor vijf bij ons en toen kreeg Coby toch nog wat kadootjes. Hè, hè.
Alhoewel de Limburgse vakantie vorige week ook wel een heel groot en welkom kado was geweest , was dit toch ook wel leuk nog. Fabian werd `s avonds aardig verkouden en zijn ademhaling klonk ook nìet goed. Daar hadden we ons dus niet in vergist, want toen hij `s avonds een poosje op bed lag begon de ellende. Erg hoesten en hoesten en hoesten (tegen pseudo-kroep aan weer ) en daarbij ook véél onrust. pffff….