Vrijdag 9 maart 2007: Vandaag mocht Ron thuis werken, omdat hij vanmiddag toch vrij had. Dat kwam zo wel goed uit. Coby kon zo wat langer blijven liggen, maar ook Jarno bleef weer langer op bed dan gebruikelijk. Nu was dat ook wel wenselijk, want voor vanmiddag had hij een “uitje” op het programma. Toen we op 28 februari op de Onco-poli waren, kreeg hij namelijk een uitnodiging om een middag aan boord van een mijnenjager (dit is een schip) te Scheveningen te mogen! Toen hij na zijn opname weer op school kwam had Coby het gelijk aan de juf gevraagd of hij “verlof” hiervoor mocht? Natúúrlijk zei juf Judith. Coby stelde nog voor om anders maar wat huiswerk of taken mee te geven, omdat hij door de opname en dergelijk ook dagen mistte. Maar voorlopig is dat niet nodig, hij is genoeg bij zei ze. Donderdag middag zei ze ook: “Laat Jarno nou op de ochtend lekker thuis, dan kan hij goed uitgerust naar Scheveningen en het daar volhouden. Fijn hoor. Vanmorgen bleek dus dat hij die extra tijd ’s morgens echt weer nodig had. De uitnodiging was voor een kind met één ouder. De beslissing wie er met hem mee zou gaan, was snel genomen. Zoiets is immers een echt mannending, toch??? Aldus reed papa rond 12:45 met hem weg. Het zou van 14 tot 18 uur duren. Ondanks de goede voorbereiding, (Jarno had een route planner uitdraai én Papa had er één), lukte het toch om in Scheveningen te verdwalen. Na 2 keer gevraagd te hebben, kwamen we om 14:15 aan bij de visafslag in Scheveningen. We waren wel de laatste, maar was niet zo erg, want we gingen toch niet varen. Na een hartelijk welkom aan boord van de Mr. Mrs. Urk, kregen we als eerste koffie en limonade. Hierna werden er 2 groepen gemaakt die elk een eigen begeleider kregen. Er waren ongeveer 8 kinderen met de daarbij behorende begeleiders. Wij gingen als eerste naar de “Control room” van waaruit ze een hoop zaken (kunnen) besturen. Ondanks dat Papa steeds zei: “Overal afblijven”, zat Jarno toch aan heel wat knoppen en hendels!!!! Gelukkig mocht het van hun wel, dus we werden niet overboord gezet. Hierna gingen we naar de stuurhut, waar we weer verder uitleg kregen over de sonar, rader, zeekaarten, enz. Jarno moest als eerste een route uitzetten op een zeekaart, mocht daarna weer aan knoppen en hendels zitten en met verrekijker en pet op de omgeving af zoeken op verdachte mijnen. Gelukkig niets gevonden. Hierna mochten de kinderen gaan spuiten, want op zee moet je alles zelf doen en kan je niet even 112 bellen voor hulp. Er moest gericht worden op een oranje boei aan de mast en met een beetje hulp lukte dat best wel. Hierna gingen we een onderzee bootje bekijken. Deze op afstand bestuurbare onderzeeër kan dan de zeebodem afzoeken of het metaal wat op de sonar is gevonden een mijn is of niet. Hierbij werd hij echt te water gelaten. Een prachtig gezicht natuurlijk. Dit werd nog gevolgd door een demonstratie van een duiker. Het leukste was natuurlijk dat iemand die op de boot moest helpen even later ook het water werd ingeduwd. Hierna mochten ze allemaal even de kraan op de boot bedienen door een emmer water te verplaatsen. Leuk speelgoed. Intussen hadden we wel op dek limonade en koffie gekregen, maar Jarno (en papa ook wel hoor), hadden het intussen best wel koud gekregen, ondanks dat Jarno een sjaal en warme wanten aan had. Het meeste vond ook plaats buiten op het dek. We vonden het dan ook helemaal niet erg om weer naar binnen te gaan voor het eten. Jarno was ook best wel uitgeput van het lange staan, trappen lopen, enz. Om 16:30 kregen we dus lekkere warme frietjes met een frikandel en appelmoes. Dat ging er wel in. Hierna kregen we nog in een gemeenschappelijke ruimte (een grote eetzaal is er niet, dus ook tijdens eten was de groep gesplitst) een pet en T-shirt met het embleem van de boot erop. Nadat we nog iedereen hadden bedankt, zijn we buiten nog wat foto’s gaan maken en weer richting huis gegaan. Nu ging de reis veel beter en zonder vragen (en file) kwamen we weer thuis. Na alles van die middag nog even aan Coby verteld te hebben, was het weer tijd voor bed en dat was wel nodig ook.